Albino Luciani – Paus Johannes Paulus I

Gij weet het. Met U tracht ik voortdurend in gesprek te blijven. Maar dit in briefvorm te gieten, is moeilijk: het zijn te zeer persoonlijke zaken. En bovendien zo kleine! En verder, wàt schrijven aan U, over U na al de boeken die over U al geschreven zijn?

En verder, er is reeds het Evangelie. Zoals de bliksem alle vuren en bet radium alle metalen overtreft; zoals de raket in snelheid de pijl van de arme wilde overtreft, zo gaat het Evangelie alle boeken te boven.

Maar hoe dan ook, ziehier de brief. Ik schrijf hem met vreze, in een toestand zoals de arme doofstomme die zich inspant om zich verstaanbaar te maken, in de gemoedsgesteltenis van Jeremias die, toen hij gezonden werd om te prediken, afwerend tegen U zei: "Ik ben maar een kind, Heer, ik kan niet spreken!"

Toen Pilatus U aan het volk voorstelde, sprak hij: "Zie de mens!" Hij dacht U te kennen, maar zelfs niet een klein deeltje kende hij van Uw hart, dat zich talloze malen en op tal van manieren teder en barmhartig heeft betoond.

Uw moeder. Aan bet kruis hebt Gij niet willen heengaan uit deze wereld zonder voor haar een tweede zoon te vinden die haar, onder zijn hoede zou nemen, en hebt Gij tot Johannes gezegd: ziedaár je moeder. De apostelen. Gij hebt dag en nacht met hen geleefd, ze als ware vrienden behandeld, ze in hun gebreken verdragen. Gij hebt ze met onuitputtelijk geduld onderricht. De moeder van twee onder hen vroeg een bevoorrechte plaats voor haar zonen en Gij antwoordde: "Ereplaatsen, daar komt het bij Mij niet op aan, maar wel op het kunnen dragen van lijden." Ook de anderen twisten om de eerste plaatsen en Gij zegt: "Men moet zich juist klein maken, zich op de laatste plaats stellen, dienen!"

In het Cenakel hebt u hen gewaarschuwd: "Jullie zullen bang worden, wegvluchten!" Zij protesteren, het eerst en meer dan alien Petrus, die U daarna tot driemaal toe zal verloochenen. Maar U vergeeft Petrus en tot driemaal toe zegt Gij hem: "Weid mijn lammeren, mijn schapen."

Wat de andere apostelen betreft die U eveneens in de steek hadden gelaten, schittert Uw vergeving vooral in het 2de hoofdstuk van Johannes. Zij zijn in de boot, de hele nacht, en Gij, de Verrezene, zijt daar aan het strand van het meer, reeds voor de dageraad, speelt hun kok, hun dienaar, als Gij het vuur aansteekt, en hun, bij het brood, gebraden vis bereidt.

En de zondaars. De herder die op zoek gaat naar het verdwaalde schaap, en blij is het terug te vinden, en feest viert ais hij het terug draagt naar de schaapsstal, zijt Gij. Gij zijt die goede vader die, bij de terugkeer van de verloren zoon, zich om zijn hals werpt en hem langdurig omarmt. Tafereel uit elke bladzijde van het Evangelie: Gij gaat om met zondaars, eet aan hun tafel, nodigt Uzelf uit, als zij U niet durven uitnodigen. Het lijkt wel dat is althans mijn indruk - of Gij U meer bekommert om het leed dat de zonde aan de zondaars berokkent, dan om de belediging die daarmee God wordt aangedaan. Telkens ais Gij mensen de vrede der vergeving schenkt, is het alsof Gij zegt: jullie kunnen je niet eens indenken, welke vreugde jullie Mij verschaft jullie te bekeren!

Naast de warmte van Uw hart straalde in U het licht van Uw kennis omtrent mensen en dingen.

Maar altijd was het U te doen om hetgeen van binnen is. Zo waren daar de gezichten van de farizeeën, uitgemergeld door het langdurig rituele vasten, en Gij: "Deze gezichten bevallen Me niet; het hart van deze mensen is ver van God; het inwendige is dat wat telt, het hart is de maatstaf om te oordelen; van binnen, uit het hart van de mensen komen de slechte gedachten: bandeloosheid, roof, moord, overspel, begeerlijkheden, hoogmoed, dwaasheid."

Gij had een afkeer van nutteloze woorden: "Jullie spreken zij: ja, ja; nee, nee; wat er bijkomt is uit den boze. Wanneer jullie bidt, gebruikt dan geen stortvloed van woorden."

Gij wenste discretie en terughoudendheid: "Wanneer je vast, zalf dan je hoofd en was je gezicht. Als je een aalmoes geeft, laat dan je linkerhand niet weten watje rechterhand doet." Aan de genezen melaatse hebt Gij bevolen: "Zeg het niemand." Aan de ouders van het weer ten leven gewekte meisje hebt Gij ten strengste geboden het gebeurde mirakel niet te gaan uitbazuinen. Gij placht te zeggen: "Ik zoek niet Mijn glorie. Mijn spijs is het, de wil te doen van mijn Vader."

Aan het kruis hebt Gij bij het einde van Uw leven gezegd: "Alles is volbracht," zoals Gij altijd erop gestaan hebt dat de dingen niet half zouden gedaan worden. Dc apostelen hadden U voorgesteld: "Dc mensen volgen ons al een hele tijd, laten we ze naar huis zenden om te eten." Maar Gij: "Nee, laten wij hun te eten geven." En na de spijziging met de vermenigvuldigde broden en vissen hebt Gij nog gezegd: "Verzamelt de resten, het is niet juist dat zij verloren gaan."