Liturgie

Liturgie is een verzameling van symbolische en sacramentele handelingen en gebeden die we als gemeenschap willen vieren op een bijzondere wijze.

Deze gemeenschap van biddende mensen kan een individu zijn die zich gedragen voelt of zich verenigd met de kerkgemeenschap.

Het kunnen verschillende mensen samen zijn naar het woord van Jezus: waar twee of meer in mijn naam verenigd zijn ben ik in hun midden.

Ieder kan ook op zijn geëigende manier deelnemen aan liturgische viering.
Als cantor, misdienaar, lector, diaken, priester vormen we met het volk van God een gemeenschap.
Verbonden ook met allen de ons zijn voorgegaan en met het hemelse koor van engelen en heiligen krijgen we deel aan de hemelse liturgie van de aanbidding van het Lam.
Hoe we ons dit moeten voorstellen staat boven ons bevattingsvermogen maar dat het hemels zal zijn mogen we zeker van uit gaan.

Achter elke button hiernaast schuilt wat duiding en hulpmiddelen.

Het is zeker niet volledig, het wil enkel een hulpmiddel zijn voor mensen die op zoek gaan naar eenvoudige gebeden en hulpmiddelen om de liturgie waardig te vieren.

Het gebed van de Kerk:
of de liturgie van het kerkelijk gebed.

Bij de ontleding van het Griekse woord ‘liturgia’ wordt verwezen naar een openbare dienst – werk, een eredienst binnen de rooms-katholieke en oosterse tradities die volgens een bepaalde orde verloopt.

Zo spreken we over de liturgie van de eucharistie, de paasliturgie, de doop of huwelijks-liturgie maar ook van de liturgie van het kerkelijk gebed.

Dankgebed van de kerk: hand. 4,4,23-26
Na de vrijlating van Petrus en Johannes gingen ze naar hun eigen mensen en brachten verslag uit
van alles wat de hogepriesters en oudsten tegen hen hadden gezegd. Toen ze dat gehoord hadden, verhieven ze eensgezind hun stem tot God en zeiden: ‘Heer, U bent het, die hemel en aarde, de zee en al wat ze bevatten gemaakt hebt’(ps146); U bent het die bij monde van onze vader David, uw knecht, door de heilige Geest hebt gezegd:
‘Waarom snoeven de volkeren, maken de mensen zinloze plannen? De koningen van de aarde stellen zich op, de leiders spannen samen tegen de Heer en tegen zijn Gezalfde. (ps2)
Het gebed van de kerk is op de eerste plaats één groot dankgebed, omdat de Heer en schepper van het heelal de mens die hij liefheeft niet aan zijn lot overlaat maar hem vergezeld en bijstaat.
Reeds in de vroeg Christelijke gemeenschappen gebruikten men hiervoor de psalmen toegeschreven aan David. Ook nu nog vormen de psalmen samen met andere liederen (kantieken) uit het oude en nieuwe testament de basis ingrediënten van het kerkelijk gebed.

Op het ritme van de dag!
“Petrus en Johannes gingen eens naar de tempel op het uur van het gebed, het negende uur.”(hand.3,1) Het negende uur verwijst hier zeker naar Jezus op het kruis toen hij de geest gaf en het voorhangsel in de tempel midden door scheurde, maar het geeft ook aan dat er een zekere regelmaat bestond en nog steeds bestaat in het openbare gemeenschappelijk gebed.

Het huidige ‘brevier’-gebed (Brevier betekend kort) omsluit het ritme van de dag: Zo is er het ochtendgebed (lauden) die de overgang maakt van de nacht naar de nieuwe dag. Een dankzegging om de verkwikkende nacht en het toewijden van de nieuwe dag die we mogen ontvangen uit de hand van God. Het middaggebed is een rustpunt in de drukte van de dag en wil ons herinneren aan de toewijding die we ’s morgens hebben uitgesproken. Het avondgebed(vespers) is als het ware een scharniermoment tussen de drukte van de dag en het tot rustkomen in de avond. We danken de Heer om zijn zegeningen en kijken terug naar onze inspanningen om het rijk van God in deze wereld een kans te geven. Ten slotte is er de dagsluiting (completen) waarin we vergeving vragen voor de kansen die we hebben laten liggen en ons toevertrouwen aan de nacht onder Gods bescherming.
Zo tracht de mens die het kerkelijk getijdengebed bidt God een plaats te geven in zijn leven opdat God de mens niet zou loslaten maar deze begeleiden en beschermen.


De liturgische vernieuwing

De liturgische vernieuwingen rond het concilie gaat zeker niet alleen over de viering van de Eucharistie en de vormgeving van de vieringen rond de sacramenten. In de conciliedocumenten is er ook aandacht getoond voor het “goddelijk officie”. Het gaat hierbij niet over wetjes en regeltjes maar de klemtoon ligt op het primaire karakter van ‘gebedsdienst”, als gedachtenis van Gods grote werken, nauw verwant aan de viering van de eucharistie en aan de beleving van het liturgisch jaar en de sacramenten. Ook heeft het kerkelijk gebed een bemiddelende functie namelijk het aanbevelen van de noden van kerk en wereld.
Met Christus verbonden verkondigd de kerk, in de kracht van de Heilige Geest en “ijverig in het gebed” (Hand.2,42), van dag tot dag Gods heil naar het woord van de psalm: “Zingt voor de Heer en verheerlijk zijn Naam, verkondig zijn heil alle dagen” (Ps.96,2); zo erkent deze gemeenschap van mensen tevens haar afhankelijkheid en brengt zij haar eigen noden en die van allen waar mee ze is verbonden voor Gods aanschijn.
Voor allen die eerlijk voor God willen staan, dankbaar en bezorgd tegelijk, wil het kerkelijk gebed een handreiking zijn. Het volgt het ritme van de dag en de grote lijn van het jaar van Gods goedheid. Moge het getijdengebed van de kerk vele christen dichter brengen bij God en bij de mensen!