Jeffrey is een van de catechumenen in het aartsbisdom die op 30 maart in hun eigen parochie de drie initiatiesacramenten mogen ontvangen. Volwassen mannen en vrouwen die met hun doopsel bewust een stap doen om te kunnen voortgroeien in hun geloof. Zo ook bij Jeffrey, taalleerkracht in het Sint-Guido-Instituut in Anderlecht, dansdocent in de Kunstacademie in Hannuit, maar zelf ook nog student European Studies aan de KU Leuven. Zijn verlangen om te worden opgenomen in de katholieke Kerk is groot. Zodanig zelfs dat hij, naar eigen zeggen, spijt heeft dat hij het niet eerder een kans gaf. Hoewel hij naar een katholieke school ging in het Luikse en zijn moeder uit een streng katholiek nest komt, stonden zijn ouders toch veraf van de katholieke Kerk.

‘Hypocrisie, klonk geregeld bij ons thuis’, zegt hij. ‘Met die gedachte ben ik dus ook opgegroeid.’

Jeffrey trok na het derde middelbaar naar de kunsthumaniora in Antwerpen, waar hij niet alleen Nederlands leerde, maar zich ook non-verbaal leerde uitdrukken in de opleiding hedendaagse dans. Zijn droom om professionele danser te worden, verwezenlijkte hij finaal bij een internationaal dansgezelschap in Ljubljana. In de Sloveense hoofdstad werkte hij vijf jaar lang samen met gerenommeerde hedendaagse danschoreografen.

Waar zijn inspiratie voor bepaalde bewegingen vandaan kwam, kon hij toen nog niet benoemen.

Vandaag is die verklaring voor hem zonneklaar: ‘Het is iets goddelijks’.

Zinvol leven

‘Mijn zoektocht was een lang proces, maar toen mijn grootvader overleed, verloor ik niet enkel een goede vriend, er kwamen ook existentiële vragen’, legt hij uit. ‘Dit kan toch niet het einde zijn?

Hoewel mijn grootvader niet gelovig was, sprak hij vaak over Jezus.

Hij was voor hem een inspirerende figuur, iemand die veel goeds deed voor de zwakkeren in de samenleving. Ik begon boeken te lezen en ontdekte dat het christendom een deel is van mijn identiteit. Het was alsof ik mijn eigen cultuur herontdekte, een renaissance. God en het katholieke geloof ontvingen me met open armen. Mijn interesse nam almaar toe en ik dacht: liever een zinvol leven dan een zinloos bestaan.’

Begin vorig jaar woonde Jeffrey opnieuw enkele keren een eucharistieviering bij. ‘Ik voelde me aanvankelijk niet op mijn plek. Ik was een vreemde’, vertelt hij. ‘Door de vooroordelen bekroop me het gevoel dat ik al heel mijn leven oneerlijk was geweest tegenover de Kerk. En toch deed mijn aanwezigheid iets. Het evangelie en de woorden van de priester raakten me en ik bad sinds lang ook het Onzevader, weliswaar in het Frans.’

Jeffrey wilde dan ook niet langer een ‘buitenstaander’ zijn en meldde zich aan voor het catechumenaat. ‘Sinds vorige zomer komen diaken Jan Abts en ik maandelijks samen om over het geloof te praten. Mijn honger was te groot’, lacht hij. ‘Ik heb de voorbije maanden heel veel geleerd en ook het Nieuwe Testament gelezen. Het geloof is een rijkdom dat we moeten kunnen doorgeven. Ik was spiritueel dakloos, maar in de katholieke Kerk vind ik een huis met vele kamers.

Ik kijk vandaag helemaal anders naar de Kerk.

Er zijn in het verleden foute dingen gebeurd, die ik absoluut verwerp, maar ik hoef me niet te verantwoorden voor mijn keuze. Zowel mijn verloofde Laura als mijn ouders zien dat ik mijn geluk erin vind. Ze zijn blij en zullen samen met mijn grootmoeder aanwezig zijn op mijn doopsel. Straks wil ik, net zoals mijn grootvader, dienstbaar in het leven staan. Geen hypocrisie meer. Ik omarm de Kerk op mijn levenspad, loyaal en oprecht.’