U bent voor eeuwig Koning, mijn God... Als er in het Credo gebeden wordt: "Uw Rijk zal geen einde kennen", dan is dit voor mij bijna altijd een heel bijzonder genot. Ik loof U, Heer, en ik zegen U voor immer Uw koninkrijk zal duren in eeuwigheid. Heer, laat dus nooit toe dat wij iemand goedkeuren die zich enkel met de lippen tot U richt. Ja, wij mogen ons zeker niet zo ongegeneerd tot een prins richten zoals wij dit zouden doen tot een landman of tot armzalige schepselen zoals wij zelf zijn. Tot wie we op gelijk welke manier mogen spreken. Altijd is het goed genoeg.
Het is waar. De nederigheid van deze Koning is zo groot, dat wanneer ik als onbeschaafd mens niet weet hoe mij tot Hem te richten, Hem dit niet belet naar mij te luisteren. Hij verhindert mij niet tot Hem te naderen en zijn lijfwacht jaagt me niet weg. De engelen die Hem omringen kennen goed het karakter van hun Koning die de ruwheid verkiest van een schamele kleine herder van wie Hij weet dat deze wel méér zou zeggen, als hij méér wist, boven het welgemanierd geredeneer van grote geleerden en geletterden, indien deze niet gepaard gaat met nederigheid.
Maar het is niet omdat Hij goed is dat wij niet voorkomend behoeven te zijn. Al was het maar om Hem te danken, daar Hij iemand met zulk een slechte reputatie als ik, bij Zich wil dulden. We zouden er goed aan doen te proberen zijn zuiverheid en zijn waarde te kennen. Het is zo dat wij terstond bemerken met wie we te doen hebben... Ja, denk goed na en begrijp door tot Hem te naderen met Wie je gaat spreken of tot Wie je aan het spreken bent. Wij zouden duizendmaal kunnen leven, zonder te vatten welke eerbied deze Heer verdient voor Wie de engelen sidderen. Alles beveelt Hij, alles kan Hij, zijn wil is werkzaam. Het zal dus juist zijn, dochters, dat wij proberen genot te vinden in de verhevenheid van onze Buidegom, dat wij begrijpen met Wie wij huwden en hoe ons leven moet zijn.