Vanuit de diepten van het menselijk bestaan stijgt een heimelijk-verlangen op. Gevangen als we zitten in het anonieme ritme van planning en tijdschema's, hebben mensen vandaag de dag een stilzwijgend verlangen naar een wezenlijke werkelijkheid, naar een innerlijk leven.
Niets helpt ons beter tot gemeenschap te komen met de levende God dan een gemeenschappelijk meditatief gebed, met als hoogtepunt een onophoudelijk zingen dat doorgaat in de stilte van ons hart wanneer we weer alleen zijn. Als Gods mysterie waarneembaar wordt door de eenvoudige schoonheid van symbolen, als het niet verstikt wordt door een overdaad aan woorden, zal een gemeenschappelijk gebed niet monotoon zijn of tot verveling leiden, maar zal het ons openstellen voor hemelse vreugde op aarde.
In de loop der eeuwen waren voor talrijke christenen enkele woorden die steeds opnieuw als tot in het oneindige herhaald werden, een weg van een beschouwend, contemplatief gebed. En wanneer die woorden gezongen worden, dringen ze misschien nog dieper door tot het hart van de mens.
Om een gemeenschappelijk gebed ten volle te vieren zijn slechts een paar mensen nodig, en reeds verblijdt het hart zich in een ontmoeting met Christus. Wij krijgen een voorgevoel van de universaliteit van deze gemeenschap als jongeren minstens één keer per week deelnemen aan het gebed van de plaatselijke kerkgemeenschap, waarin alle generaties samen zijn, van kinderen tot bejaarden.
Het gebed is een serene kracht die op de mens inwerkt, die ontroert en overhoop haalt. Het sluit de ogen niet voor het kwaad, voor oorlogsgeweld en alles wat de onschuldigen van de aarde bedreigt. In het gebed putten we kracht voor het voeren van een andere strijd: de omstandigheden waarin mensen leven te veranderen en de aarde tot een bewoonbare plaats te maken.
Zij die Christus volgen, staan tegelijkertijd naast hun medemensen en naast God. Gebed en solidariteit scheiden zij niet.

Frère Roger van Taizé