De zon komt op, de tent is eens niet vochtig van de dauw. We kunnen alles droog opbreken en inpakken. Het dorpje waar we de nacht hebben doorgebracht lijkt nog te slapen ondanks het luiden van de klok in de kerktoren. Dan de fiets op voor de laatste kilometers. De weg slingert van dorp naar dorp, of juist langs de kleine dorpen door kilometers maïsvelden. Soms trachten we de beregeninginstallatie te vermijden en we krijgen toch eens een flinke douche. We passeren de luchthaven van Tarbes. Dan komt de rechte lijn richting Lourdes.
We beginnen dingen te herkennen van onze vorige verblijven in Lourdes en toch wel met een blij hart komen we aan bij het heiligdom. Daar we onze fiets nog bij hebben gaan we het heiligdom niet binnen maar stappen het onthaalcentrum binnen van het Compostellagenootschap. Daar krijgen we onze laatste stempel van onze mooie trektocht. We laten onze fiets achter in onze verblijfplaats en trekken naar het heiligdom om Maria te danken voor de mooie weg die we mochten afleggen.
Lourdes is ook getekend door de pandemie. Vele hotels, restaurants en winkeltjes liggen er verlaten bij. De economische activiteiten hebben een zwart jaar achter de rug en voor velen zal het moeilijk zijn terug overeind te geraken. Door het kleine aantal bedevaarders is de concurrentie bikkelhart om de mogelijke klant binnen te halen. Dit merk je soms aan de mindere kwaliteit van de maaltijden om toch maar met lagere prijzen te kunnen uitpakken. Ook het beheer van het heiligdom heeft te kampen met minder inkomsten en toch wel wat vaste kosten om alles mooi te houden. En toch tracht men de nodige aandacht te geven zodat de liturgie steeds verzorgd en mooi kan doorgaan. De mooie bloemstukken, de gewaden, de gezangen. Dat alles wordt met de nodige zorg uitgevoerd en begeleid. Ook het heiligdom is en blijft goed onderhouden en mooie en netjes. Vorige jaar stond de toren van de bovenkerk in de stelling. Vandaag is hij weer prachtig gerestaureerd met de mooie kroon boven op de spits van de toren.
We wandelen ook even richting de hospitaliteit, waar de zieken en mindervalide bedevaarders hun verblijf kunnen hebben omringt door zovele vrijwilligers van alle leeftijden. Het roept herinneringen op van de vele bedevaarten die we als Scoutsfamilie hebben beleeft samen met deze mensen. Vandaag staat het gebouw er leeg en verlaten bij. Ook bij de zegening van de zieken merken we slechts enkele tientallen rolstoelen. Het voelt toch bevreemdend aan.
Eindelijk komen we bij Maria aan de grot. Het is een blij weer zien, en spontaan gaan mijn gedachten naar jullie allen. Ik tracht jullie gezichten me voor de geest te brengen en in de aandacht van Maria. De mensen van de parochie, koor- en ploegleden, de vele helpers, de misdienaars maar ook de mensen die thuis zitten en niet meer naar de kerk kunnen komen. De bewoners van de woonzorgcentra en hun begeleiders en verzorgenden: Tweepoorten, Keienhof, de Gouden Jaren. De vrienden van Lourdes, zieken en begeleiders. Ook mijn scoutsbroers en zussen, die hier normaal ook zouden zijn om de zieken bij te staan. Ook de mensen die we onderweg hebben mogen ontmoeten en al die mensen die om een gebed hier in Lourdes hebben gevraagd.
Graag wil ik een gebedskaartje meenemen naar huis als klein aandenken met een gebed (in het Nederlands). Na wat zoeken vraag ik het aan het onthaal waar je misintenties kan afgeven. Na mijn vraag staat de dame aan de balie op en vraagt iets aan haar collega. Ik was in de veronderstelling dat ze mijn erbarmelijk frans niet had verstaan, even later kwam ze terug met een stapeltje gebedsprentjes. Mijn vreugde was blijkbaar merkbaar want ze was blij dat ze hiermee velen onder jullie kon verblijden.
Het leven in het heiligdom heeft zo zijn eigen ritme waar de liturgische vieringen een centrale plaats in nemen. De eucharistie aan de grot of de internationale eucharistie op woensdag in de ondergrondse basiliek, de Rozenkrans aan de grot, het moment van aanbidding en de ziekenzegening met het heilig sacrament en natuurlijk de kaarsjesprocessie in de avond. Bij dit laatste geen rondgang maar ieder blijft in zijn blok staan voor de rozenkransbasiliek. Wel gaat het Mariabeeld tussen de blokken door tijds het bidden van de Rozenkrans.
We vergeten geen kaarsjes te branden als stille getuigen van onze en jullie verbondenheid en toewijding aan Maria. Bij de waterkraantjes brengen we water aan onze aangezicht en handen en lessen onze dorst. Het is een teken van overgave aan Jezus via Maria. Moge Gods door de verdienste van Jezus zijn Zoon, ons zuiveren en genezen van alle kwalen, moge Hij onze innerlijke dorst lessen en moge Maria ons daarbij helpen.
Verheugd om dit korte verblijf gaan we de volgende morgen richten ‘Gare du Lourdes’ om met grote snelheid richting Parijs te railen. De TGV haalde snelheden tot 300 km/h. In Parijs hadden we een afspraak met het thuisfront. Terug de fiets op, door deze grootse hoofdstad van Frankrijk. We rijden langs de gehavende kathedraal, de vele prachtige paleizen en officiële gebouwen. We rijden onder de eifeltoren en doen een toertjes rond de ‘Arc de Triomph’. We beklimmen de Mont Martre en passeren de ‘Sacre Coeur’. Moe maar voldaan laden we de fietsen op de wagen en samen keren we huiswaarts met een rugzak vol herinneringen.
Heilige Marie, onbevlekte ontvangenis; bid voor ons.
Heilige Bernadette, bid voor ons
Moge de weldaden van O.L.Vrouw van Lourdes ieders hart verblijden.
Reactie plaatsen
Reacties