De laatste weken heb ik verschillende (uiteenlopende) opmerkingen gekregen over het feit dat iemand misintenties heeft besteld voor “de zielen in het vagevuur” en dit gespreid over een volledig jaar.
Het is inderdaad geen gemakkelijk onderwerp en het beeld van ‘vuur’ roept vaak een allergische reactie op. Het wordt vereenzelvigd met pijn, lijden en deze staan vaak in relatie met aftakeling, ondergang, de dood.
Al een paar dagen wil ik toch trachten een antwoord te formuleren op dit onderwerp en de lezing uit de brief van Johannes gisteren (woensdag 3 jan 2024) leek me een mooi aanknopingspunt.
“Hoe groot is de liefde die de Vader ons betoond heeft!
Wij worden kinderen van God genoemd en we zijn het ook.
De wereld begrijpt ons niet en ze kent ons niet omdat zij Hem niet heeft erkend.
Vrienden, nu reeds zijn wij kinderen van God en wat wij zullen zijn is nog niet geopenbaard;
maar wij weten dat wanneer het geopenbaard wordt wij aan Hem gelijk zullen zijn
omdat wij Hem zullen zien zoals Hij is."
Dit is een groot mysterie. Hoe kunnen wij gelijk zijn, gelijk worden aan iemand die alles overstijgt en zeker in de liefde. Hoe kunnen wij gelijkvormig worden aan Jezus, die zonder zonde is. Als we zeggen dat Jezus zonder zonde is duid dit op de ongeschonden relatie met zijn Vader. Hij en zijn Vader zijn één: 'één in wezen', zoals we bidden in de geloofsbelijdenis. Hoewel wij door het geloof in de liefde van God, gered zijn, door de liefdegave van de Zoon op het kruis, en we bestemd zijn om in de eeuwige vreugde te mogen thuiskomen, toch is de mens (de ziel van de mens) niet altijd klaar om in het volle licht van God te kunnen staan. Onze ogen, ons hart, ons hele wezen heeft nog een tijd nodig van acclimatisatie.
De Youcat (de jongeren catechismus van de katholieke kerk 2011,nr 159) vergelijkt het met het bittere wenen van Petrus na de verloochening. De Heer kijkt ons liefdevol aan, Hij vergeeft wat is misgelopen, maar wij voelen brandende schaamte en smartelijke rouw. We kunnen dus nog niet vol vreugde de liefdevolle blik van God beantwoorde in volle vreugde.
Een andere gedachte is dat die volledige vreugde, het volle toekeren naar God niet tot stand gekomen is in deze wereldse tijd. Maar dat dit wel nog mogelijk is in een tussentijd. Een tijd dat onze ogen, verduisterd door de schaamte en smart, aangepast is aan het volle licht van de vreugde in God.
Die gedachte vinden we reeds terug in oude tijden, ook in het oude testament wordt daar al naar verwezen.
De lezing uit het boek Makkabeeën wordt vaak gebruikt in de uitvaartliturgie: “In die dagen hield de aanvoerder Judas Makkabeeër een geldinzameling om voor de zonden van de overledenen een offer op te dragen. De gedachte aan hun verrijzenis had hem die voortreffelijke daad ingegeven. …. Hij had de heerlijke beloning voor ogen die gereed ligt voor wie vroom ontslapen zijn. (2Makk. 12,43-46)
“Op grond hiervan”, lezen we in de catechismus van de katholieke kerk: ”kunnen we aannemen dat bepaalde zonden vergeven kunnen worden in deze wereld maar anderen in de komende wereld.” (herziene uitgave 2023, nr 1031)
Hoewel ‘tijd’ een wereldse gegevenheid is, blijkt er toch een “tussentijd” te bestaan voor de eeuwige tijd een aanvang neemt. Een tijd van schaamte, een tijd van aanpassing, een tijd van genezing die gepaard gaat met zuivering. Het oude beeld van het goud dat gelouterd moet worden in het vuur wordt vaak vervangen door het beeld van het schitterend licht waar onze ogen zich moeten aan aanpassing. An sich, duid het op het zelfde: de relatie met De liefde, met God, die niet volledig is genezen, hersteld, die hinder ondervind.
Kunnen wij, en is het zinvol, om voor deze zielen te bidden?
Het is zeker een oude traditie die reeds in de vroege kerkgemeenschap bestond. Alle gedoopten vormen immers één gemeenschap in Christus, levenden en overledenen. De liefde en zorg om elkaar is een roeping voor elke gedoopte en deze liefde kan de kloof of de grens van de dood overbruggen in het samen vieren van de eucharistie. De eucharistie is dus de uitgelezen plaats om genade, dat wil zeggen, zegen en heil, te verkrijgen. Het is de uitgelezen manier om de relatie met God in zijn totaliteit te herstellen, genezen, terug mogelijk te maken.
De intentie ”voor de zielen van het vagevuur” is misschien een wat verouderde zegswijze. Echter de realiteit van het “vagevuur” is een periode die ook wij, nog levend in deze tijd, mogen beschouwen als een geschenk om ons aan te passen aan de volle vreugde van Gods liefde leven waaraan we deel zullen krijgen.
Er waren ook enkele vragen rond de hel en hen die daar zijn terechtgekomen.
Ik raad jullie aan even de Youcat er op na te lezen (nr 159 tot 162) of de Catechismus van de Katholieke kerk nr 1030 tot 1037.
Moge de liefde van de Vader zich ten volle openbaren, moge de liefdegave van de Zoon in de eucharistie ons hierbij helpen en de geest van liefde ons hart vervullen, zodat onze vreugde volkomen mag worden.
Reactie plaatsen
Reacties