De betekenis van het kerkgebouw in onze christelijke gemeenschap heeft een lange voorgeschiedenis. Het vind zijn oorsprong reeds in het oude testament. Mozes die het volk samen roept voor een plechtige vergadering. Daarvan komt de naam synagoge of ecclesia want betekent vergadering van het samengeroepen volk.
Het is de plaats van samenkomst en dat samenkomen heeft een doel, dit doel is de eredienst.
We zijn er samengeroepen en van daaruit klinkt de oproep tot éénheid.
"Het is de eredienst die de samen geroepenen verenigt, hun samenzijn zijn waardigheid en betekenis geeft, namelijk het verenigd zijn in die 'vrede', die de wereld niet geven kan. Dat wordt ook duidelijk bij het Oud- en Nieuwtestamentische oerbeeld van 'Ecclesia', de gemeenschap bij de Sinaï: ze komt samen om Gods woord te horen en in het offergebeuren te bezegelen, zodat er een 'verbond' ontstaat tussen God en de mensen." (De geest van de liturgie; Paus Benedictus XVI)
Daarom is het ook zo pijnlijk dat we in bepaalde kerkgebouwen niet meer (kunnen) samenkomen.
Het gebouw dat er voor bedoeld is, staat nog midden de gemeenschap van mensen. Het roept op tot samenkomst, maar is geen of te beperkte opkomst om van samenkomst te kunnen spreken.
Heel de discussie of gesloten kerkgebouwen beter worden afgebroken wil ik hier niet voeren.
Zoeken naar wegen zodat er samenkomst wordt gerealiseerd lijkt me beter, ook al is het zeer sporadisch, maar wel met het doel voor ogen: "Eredienst" of het verbond vernieuwen tussen God en mens.
De zorg om het kerkgebouw mag ons niet loslaten. Echter de zorg moet in relatie en als doel hebben de eredienst. Iemand die een bijzondere taak heeft in de zorg voor kerkgebouw en eredienst(liturgie) is de 'Custos' of 'sacrista' vertaalt de bewaker of de meester van de sacristie.
In de volksmond zeg maar 'de koster'.
Vandaag mogen we een bloemetje van dankbaarheid schenken aan enkele kosters van onze gemeenschap van de Sint-Germanus parochie van Tienen en tevens een nieuwe koster de zorg toevertrouwen van onze kerkgebouwen in het centrum van Tienen.
Het is met een dankbaarheid dat we zien hoe de fakkel wordt doorgegeven.
Het is ook met dankbaarheid dat de kerkgemeenschap zich ondersteund weet door de koster in hun samenkomsten in de liturgische vieringen.
Moge God hen zegenen, nu en in de toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties