Naast de vele kerken zijn er natuurlijk ook schitterende wereldlijke gebouwen. Oude burchten en kastelen die doen dromen van ridders en jonkvrouwen. Stadspoorten en belforten die getuigen van vrije gemeenten en steden. Vestingwerken en commanderijen die getuigen van honderden jaren oorlog met de buurlanden. Zo bezoeken we een oude commanderij waar de eigenaar heel zijn leven gewerkt heeft aan het onderhoud en instant houden van een vervallen kasteel. Een levenswerk die de tand des tijds niet zal overleven, Je ziet dat de man evenals zijn burcht veel van zijn glorie is verloren.
Een ontmoeting hier wil ik jullie niet onthouden. Op het binnenplein zit een veertiger te ontbijten met een dame. Het eerst moment veronderstel ik dat naast hem zijn oude moeder zit, maar het bleek zijn mindervalide echtgenote. Elk jaar doen ze een stukje van de Camino met een versterkte (elektrisch ondersteunde) fiets met rolstoel drager en aanhangwagen. Ze doen max 40 km per dag, maar genieten van het verblijf in de natuur, dankbaar voor fruit en yoghurt en de plaatselijke gewoontes. Ook dit zijn gehuwden die in de zorg voor elkaar het mooie in en van het leven niet vergeten zijn. Dank voor jullie getuigenis.
Zo vragen we op een dag in een klein gemeentehuis op de eerste verdieping naar het prachtige gebouwencomplex aan de andere kant van de straat. De gedreven secretaresse, die ook een heel eind gestapt heeft langs de Camino, vertelt voluit. Het huidige revalidatiecentrum was in oorsprong een sanatorium voor TBC patiënten. De boven verdieping heeft verschillende terrassen waar men kan genieten van de uitzonderlijke luchtkwaliteit in deze streek. Het zou ook een klein seminarie hebben gehuisvest en ten tijde van de grote oorlogen had het ook dienst gedaan als legerhospitaal. Uit die tijden stamt ook de oude boom in het midden van het centrale parkplein. Ze wil ons nog iets meegeven, maar beseffend dat we pelgrims zijn plaatst ze een boodschap bij de stempel in ons pelgrimsboekje. “Ultreïa” Het is een pelgrimsgroet wat zoveel betekent als: Trek er op uit, vooruit, ga op weg en moge God je hierbij helpen.
Ze geeft ons nog een adres van Vlamingen die hier in het dorp wonen. Daar kunnen we dan toch een woordje Vlaams spreken in dit Frankenland. Deze mensen uit Scherpenheuvel wijzen ons een mooie route zodat we toch weer een stukje drukke baan kunnen vermijden. Prachtig, dank je wel.
Langsheen de route vinden we af een toe verwijzingen naar Sint Jacob en de vele pelgrims die ons zijn voorgegaan. Restanten van een refuge, een hospitaliteit, een beeld van Sint-Jacob of van Sint-Rochus als pelgrim naar Compostella of een oud kruisbeeld op een kruispunt, of zelf een modern pelgrimsbeeld midden op een rotonde.
Hoe dieper we in Frankrijk afdalen, dit wordt gezegd als je van Noord naar Zuid trekt in Frankrijk, hoe meer verwijzingen je terug vind van de Compostellaroute. Soms een heel informatiebord voor Pelgrims, met verwijzingen naar verblijfplaatsen en plaatselijke Sint-Jacob verering. In de grotere steden met infobalie vraagt men meer details van onze pelgrimstocht en wordt dit in statistieken bijgehouden. Maar als pelgrim voel je pas echt gesteund als na de eucharistie, de priester de pelgrims uitnodigt om naar voor te komen en hij een zegenwens uitspreekt. Hierbij denk ik aan het prachtige abdijencomplex van Moissac waar zich een kleine communiteit van zusters bevindt en een actieve parochie open staat voor de pelgrims. Toch ook soms een teleurstelling als in een ontwijde Sint-Jacobskerk een expositie loopt die zeker niet religieus te noemen is. Gelukkig zijn er ook plekken die echte bedevaartsplaatsen zijn. Het meest gekende langsheen onze pelgrims weg is de zwarte Madonna van Rocamadour. Ondanks de vele toeristenbezoekers doet men veel moeite om de pelgrims te omgeven met kans tot gebed, verzorgde liturgie, kans voor aanbidding, meditatie of een persoonlijk gesprek.
Reactie plaatsen
Reacties