Trekkend van dorp tot dorp zien we kerken in verschillende bouwstijlen. De vele Romaanse kerken; soms prachtig bewaard, soms resteren er slecht enkele muren. Vervallen of goed gerestaureerd ze getuigen van een rijk verleden. De geschiedenis vertelt hoe er een bloeiende periode moet zijn geweest en door oorlog of ziekten deze glorietijd soms abrupt een einde kende. Restanten van een oud kasteel of kerk hebben hun plaats nog in soms verlaten dorpjes. Toch zijn er ook kerken die door de plaatselijke gemeenschap met enige fierheid verzorgd worden. In L’Epigne treffen we in de prachtige kerk een volledige poetsploeg die de hoogdag van Maria Hemelvaart volop aan het voorbereiden zijn. Bij het verlaten van de kerk krijgen we nog een lokale specialiteit mee voor onderweg, ze hadden er meer dan genoeg voorzien voor de poetsploeg.
Zulk een gastvrijheid stemt tot vreugde, dan besef je dat zulke gemeenschappen een overlevingskans hebben in onze zo geseculariseerde wereld.
In een ander dorp staat de kerkdeur open met de mededeling: “deze deur open laten staan, hier wonen zwaluwen.” Op een andere plaats in een klein dorpje, treffen we een dame die aan de ingang van de kerk aan het borstelen is. Duiven is een echte plaag, weet ze ons te vertellen, het moet toch proper zijn voor de zondagsviering. Als we vragen naar het leven in de parochie is ze toch wat bedroefd. De problematiek lijkt me een beetje overeen te komen zoals in België; kleiner wordende gemeenschappen, gelukkig wat priesters-missionarissen die het klein aantal eigen priesters komt ondersteunen. Maar ook hier de zelfde taal problematiek. We wensen haar goede moed en wensen haar proficiat met de kraaknette kerk en beloven ons gebed voor de gemeenschap.
Hiermee raakte ik een ander aspect aan van onze pelgrimstocht. Even proeven van het leven in de vele (christelijk-) parochiegemeenschappen doet toch wel deugd. Zoals: de viering in een grootse kathedraal van de zondagsliturgie met toediening van een doopsel voorgegaan door een Afrikaanse priester. Of het deel krijgen aan de prachtige liturgie, op een gewone weekdag, van een gemeenschap in de prachtige basiliek van Vezelay. Op de hoogdag van Onze Lieve Vrouw hemelvaart zijn we vroeg naar de basiliek van St.Leonard de Noblas gegaan omdat ze ons gewaarschuwd hadden dat deze helemaal vol zou lopen. En inderdaad: de mooie concelebratie plaats en de gemeenschap bleek een gezonden mix te zijn van vele jonge gezinnen en ouderen. Ook aan de keuze van liederen merk je dat er een jongere insteek bij betrokken is. Liederen die ik ook herken door mijn ontmoetingen met de Europa scouts Frankrijk in het verleden.
Als pelgrim weet je dat je niet steeds met dezelfde hartelijkheid welkom bent. Zo werd ons bij het betreden van een kerk duidelijk gemaakt dat ze over enkele minuten gaat sluiten. Op een andere plaats ging een dame de kerk afsluiten en bij onze aankomst opent ze deze weer en geeft ons wat uitleg over de kerk. Een toch wel wat bijzondere kerk. Het oude romaanse schip was bewaard en er voor stond een nieuwere kerk in vroeg gotiek. Bij het verlaten van de kerk gaat ze nog vlug de stempel halen zodat ons pelgrimsboekje wordt aangevuld en vertelt ons dat dit jaar er slecht een kleine delegatie van de parochie naar Lourdes reist en vraagt ons gebed.
Prachtige kathedralen zijn we gepasseerd, soms dienstdoende als museum. Verlaten abdijen herbestemt voor profanere doelen, maar soms ligt de pracht in de eenvoud onder een eenvoudig dak. Zo herkennen we een kleine kerktoren te midden van enkele huizen. Op zoek naar de ingang dalen we af tot ongeveer twee verdiepingen onder de grond. Dan komen we in een authentiek Romaans uitziende ruimte van wel 20 meter hoog. Wat buiten leek op het dak van een kleine schuur niet hoger dan de omringende huizen was binnen een stille intieme gebedsruimte.
Reactie plaatsen
Reacties