Het lijkt te gek om bergop-bergaf te voet of met de fiets de natuurelementen te trotseren. Het moet toch gemakkelijker kunnen! En toch! De twee dames uit het verre Limburg die de uitdaging aangaan en hun grenzen willen verleggen. Of de Duitser die familie gaat bezoeken in Cahor. Of die twee oudere mannen opzoek naar wat eten en water en moeten vaststellen dat er geen winkeltje is in dat verlaten dorpje. Of die dame met een dikke laag zonnecrème die heuvels en dalen trotserend opzoek is naar wat? Een confrontatie met Gods schepping? Een confrontatie met zichzelf?
Inderdaad komt men zichzelf wel eens tegen, je krachten schieten te kort en dien je rustpauzes in te lassen. Het steeds verder hollen moet soms een halt worden toegeroepen. Ook al dien je eens te moeten afstappen, dat veranderd niets aan het uitzicht op de top. In tegendeel, het verlangen groeit en de weg bereidt je voor om met een meer open blik de weidsheid in je te kunnen opnemen. Als Pelgrim wil je ook openstellen voor de schepper van al die mooie dingen, om die toe te laten in je hart, om je te laten raken in verwondering, hoe mooi en goed de schepper dit alles heeft gemaakt. En voor wie of voor wat? Het gratis geschenk van Gods liefde voor ons mensen. Hoe springen we hiermee om, consumeren we enkel of kunnen we van de schoonheid en de vruchten delen met anderen. En denken we wel eens aan hen die na ons komen. Onze kinderen, kleinkinderen, gaan zij ook nog kunnen in verwondering staan bij al dat moois van de schepping?
Naast natuur heb je natuurlijk ook een blaadje cultuur. Het rijke verleden met diepe wortels in de christelijke cultuur blijft zichtbaar ondanks veranderingen, politieke en ideologische omwentelingen. Het gezegde “leven als God in Frankrijk” krijgt zeker gestalte in de vele prachtige kerken. Soms groot en bombastisch en alles overheersend, soms onmerkbaar klein maar prachtig in zijn eenvoud. Vele kerken zijn gesloten en dat was echt een tegenvaller. Hoe kan God mensen raken als de mens geen kans krijgt in de stilte van deze gebedsplaatsen Hem te ontmoeten. Ok, ze zijn soms wat vervallen, maar daarom spreekt God niet minder de zoekende mens aan.
Inderdaad zijn vele kerken gesloten omdat niemand de zorg op zich neemt. Maar ook horen we de vele verhalen van dingen die worden gestolen. Zelfs stoelen, een tafeltje, een lampje voor de bezoekers dat automatisch aansprong. Zelfs verloren voorwerpen verdwijnen op bizarre wijze.
Ergens in een klein dorpje, Saint Jal, zien we dat er nog iemand aanwezig is in de “Marie” het gemeentehuis na sluitingstijd. We kloppen toch aan en vragen om een stempel in ons pelgrimsboekje. De dame vertelt ons dat het de eerste keer is dat ze dit kan doen en bekijk aandachtig ons boekje. Er ontstaat een gesprek. Tevens stond er nog een man aan de balie. Bij de vraag naar de gesloten kerk meng hij zich in het gesprek en zegt dat hij een sleutel heeft en graag voor ons even de kerk opent. En inderdaad tussen de vele spullen die op zijn dashboard van zijn werkman camionette lagen graait hij, na wat zoeken, een grote sleutel op en opent voor ons de kerk. Vooraan merken we een bijzonder modern glasraam. Onze portier echter kan geen echte verklaring geven van de mozaïek in glas.
Het is deze man die grappend vertelt dat in deze streek 80% van de wegen bergop zijn en slechts 20% bergaf. Dank je wel, dachten we, maar moeten vaststellen dat het inderdaad zo is.
Reactie plaatsen
Reacties